Miejski Pustelnik

Jeśli Miejski Pustelnik nie zamierza dokonać w jakiejś dziedzinie w swoim otoczeniu znaczącej zmiany, w ogóle nie powinien się do tego zabierać. Szkoda czasu.

„A po co się tak męczysz, zaraz popełnisz jakiś błąd i dopiero będzie!”

Błąd? Na drodze ku mistrzostwu można popełnić tylko dwa błędy: nie wejść na tę drogę i jej nie przejść.

„Wiem, wiem, robisz to tylko dla siebie”.

Też nie. Obowiązkiem Miejskiego Pustelnika jest kroczyć przez proces edukacji: zdefiniować swoją wyjątkowość i nauczyć się ją praktykować dla dobra otoczenia. Dodajmy na marginesie, że taki cel miała kiedyś edukacja. Być może szkoda, że się rozmył. Oby kiedyś jakiś przypływ wglądu wpłukał go z powrotem na łono placówek.

Nie będziemy więc w tej książce się nad sobą użalać i wiercić w troskach. Od tego są inne publikacje. Miejski Pustelnik nie jest topionym serkiem. Jest raczej twardym serem albo twardą serą — dojrzewającymi długo, w skupieniu. Jeśli Szanowny Czytelnik uważa, że ma gdzieś nieodrobione prace z wcześniejszych etapów kontaktu ze sobą i własną motywacją, może tę książkę bez wyrzutów sumienia odłożyć na później albo przekazać komuś w prezencie.

Jeśli Szanowny Czytelnik nie może się zabrać za nic w świecie, bo słyszy w głowie głos matki, która mówi mu, że do niczego się nie nadaje, gdyż jest gołębim odchodem — podobnie. Najpierw terapia, może leki, potem ta książka.

Zabawkowa reguła 80/20 jest dla mistrzów specyficzna. Jeśli chcemy być mistrzami, to 20% wysiłku pozwoli nam osiągnąć 80% naszych możliwości. Ale żeby dopchnąć brakujące 20% i dojść do 100% swoich możliwości, trzeba jeszcze dołożyć 80% więcej pracy. I jest to ta żmudniejsza część, przynosząca o wiele wolniejszy postęp. Stąd mistrzowie czasu nie marnują, nie ślęczą nocami, tłukąc seriale. Jeśli już ślęczą, to obsesyjnie zatapiają się w materiałach o swoim rzemiośle. Mistrz nie wkłada więcej wysiłku niż reszta. Wkłada o wiele, wiele, wiele więcej wysiłku. Jeśli nie ma się mistrzowskich efektów, trzeba zadać sobie pytanie, czy się po mistrzowsku do tego przyłożyło.

A i to nie wszystko. Bo przecież słyszymy prośby o sprytne sposoby na wielkie efekty.

I dostajemy. Media społecznościowe są nimi zawalone.

5 sposobów na…
6 kroków do…
7 kluczowych metod…

To wszystko dla mistrzów za mało. Praca mistrza kręci się bowiem wokół czego innego, nie wokół „sposobików”. W przypadku mistrzów u podstawy działania leży fundamentalna decyzja o przeorganizowaniu całego życia, która bazuje na decyzji o tym, czego i w jaki sposób zaczynamy wymagać jako życiowego kierunku. Nie ma innej drogi. Nie ma: „sposobikami sobie załatwię”. Trzeba życie zryć do gruntu i wciąż przypominać sobie po co. Mistrzowie mówią: jeśli „po co?” jest wyjątkowo wielkie, to „jak dojść?” samo o siebie zadba. A jeśli komuś się wydaje, że już decyzję podjął, ale po takiej decyzji kategorycznie nie zmienił zachowania, to musi wiedzieć, że nie podjął decyzji.

Póki zaś takiej decyzji nie ma, pytanie o narzędzia nie ma sensu. Wszystko to tylko piana i udawanie zaangażowania. Szkoda się oszukiwać.

Skoro wiadomo, o co chodzi, to teraz pora wyboru: może Szanowny Czytelnik opuścić tę stronę albo kupić tę książkę i przeczytać całość. Jeśli to drugie, to do roboty.